Havayolu sektöründe gelecek yılların nasıl olacağı hakkında konuÅŸulduÄŸunda sohbet genelde, ses hızından bir kaç kat süratle yol alabilen, Ä°stanbul ile New York arasını iki – üç saatte kat edebilen uçaklara gelir.

Bununla birlikte, havayolu ÅŸirketlerinin iÅŸ modellerinin 2020’li, 2030’lu yıllarda nasıl olacağı, en az süpersonik uçaklar kadar önemlidir.

Aslına bakılırsa, 1970’li yılların sonuna dek, dünya genelinde havayolu ÅŸirketleri arasında iÅŸ modelleri bakımından pek bir fark yoktu.

ABD’dekiler hariç tamamı devlet mülkiyetinde olan ÅŸirketler, ait oldukları ülkelerin dış siyaseti ve ekonomik gücüne paralel bir biçimde faaliyetlerine devam ediyordu.

1978 yılında ABD iç hatlarında gerçekleştirilen deregülasyon, sektör tarihinde tam manasıyla bir kırılma noktası haline geldi.

ABD’den dünyaya yayılan serbestleÅŸme eÄŸilimi, önce Avrupa’yı, daha sonra da GüneydoÄŸu Asya, Güney Amerika ve Avustralya gibi bölgeleri etkisi altına aldı.

Bunun sonucunda, serbestleşme öncesinde yüksek koruma duvarları arasında rahatça operasyon yapan havayolu şirketleri, artan rekabet dozajı karşısında farklı bir çok aracı kullanma ihtiyacı hisseder hale geldi.

Uçuş sırasında yolculara sunulan ikram ve eğlence sistemi, koltuk konforu, uçakların teknik özellikleri, hub yani bir aktarma merkezi olarak kullanılan havalimanının coğrafî konumu, uçuş frekansı, uçulan nokta sayısı ve tabii ki fiyat, havayolu şirketleri arasındaki rekabetin önemli unsurları olarak ön plana çıktı.

Özellikle 2000’li yıllarda dünyanın dört bir yanında yaÅŸanan düşük maliyetli taşıyıcı (low cost carrier) devrimi, havayolu sektörünü bambaÅŸka bir noktaya taşıdı.

2010’lu yıllar ise, düşük maliyetli taşıyıcı iÅŸ modelinin yavaÅŸ yavaÅŸ doÄŸal sınırlarına yaklaÅŸmasına ve tam hizmet sunmakta olan klasik havayolu ÅŸirketlerinin (full service carriers, legacy airlines), iÅŸ modellerini dönüştürerek kendilerini keskin rekabet ÅŸartlarına uyumlu hale getirmelerine ÅŸahitlik etti.

Günümüzde Havayolu İş Modelleri Ne Durumda?

21. yüzyılın ilk 15 yılında yaÅŸanan deÄŸiÅŸim, havayolu ÅŸirketlerinin iÅŸ modellerini, “düşük maliyetli taşıyıcı – tam hizmet sunan taşıyıcı” ayrımının çok ötesine taşıdı.

L.E.K. Consulting tarafından hazırlanan bir rapor, bu durumu son derece güzel bir biçimde gözler önüne seriyor.

Günümüzde havayolu ÅŸirketlerini, bir ucu “fiyat odaklı”, diÄŸer ucu ise “deneyim odaklı” olmak üzere beÅŸ ayrı kategoride tasnif etmek mümkün:

1- Ultra Düşük Maliyetli Taşıyıcılar

AirAsia, Spirit Airlines, Norwegian gibi, tüm uçak seyahati hizmetini unbundle etmiş, yani parçalarına ayırmış olan şirketler. Bu gibi şirketler, el bagajına dahi ilave ücret talep etmekteler.

2- Düşük Maliyetli Taşıyıcılar

GOL, FlyDubai, Frontier gibi, standart düşük maliyetli taşıyıcı iş modelini takip edenler.

3- Hibrit (Melez) Düşük Maliyetli Taşıyıcılar

jetBlue, Virgin Australia, Azul gibi, düşük maliyetli iş modelini, yüksek hizmet kalitesi ile birleştirenler.

4- Tam Hizmet Sunan Taşıyıcılar

Bazıları, airberlin ve Alaska Airlines gibi düşük maliyetli taşıyıcı kökenli, diğer bazılar ise Aerlingus gibi bayrak taşıyıcı kökenli olan şirketler. Bu kategorideki şirketler genelde, hibrit düşük maliyetli iş modeline daha yakın bir pozisyonlama içerisinde bulunmaktadır.

5- Premium Tam Hizmet Sunan Taşıyıcılar

Türk Hava Yolları, Emirates, Lufthansa gibi, maksimum uçuş deneyiminin hedeflendiği ürün ve hizmetlere sahip havayolu şirketleri.

Fiyat Odaklı vs. Deneyim Odaklı

Eskinin kadim bayrak taşıyıcılarının, sektörde yaşanan değişime ayak uydurmasının o kadar da kolay olmadığını, geçtiğimiz 15 sene içerisinde iflas eden havayolu şirketleri düşünüldüğünde rahatlıkla söyleyebiliriz.

Çok uzun yılların birkimine dayanan kurumsal yapıları dönüştürerek zamanın ruhunu yakalamak, kâğıt üzerinde göründüğü kadar basit bir iş değil.

Kârlılık ve pazara arz edilen kapasite açılarından bakıldığında, fiyat odaklı yaklaşımla, deneyim odaklı yaklaşımın durumu daha net görülüyor.

Kârlılıkta lider konumda bulunan ultra düşük maliyetli taşıyıcılar, pazar paylarını da yıllar geçtikçe artırmaya devam ediyor.

Bununla birlikte, bu üç temel iş modeli arasında en sağlam görüntü çizenin, hibrit model olduğu söylenebilir. Bu iş modelini benimseyen havayolu şirketlerinin pazar payının, 2023 yılına gelindiğinde sektörün neredeyse üçte birine ulaşacağı tahmin ediliyor.

2020’li yıllarda özellikle uzun menzilli uçuÅŸlarda, premium hizmet sunan havayolu ÅŸirketleriyle, hibrit modeli takip edenler arasında kıyasıya bir rekabetin yaÅŸanması bekleniyor.

Kısa menzilde ise çekişme, ultra düşük maliyetli model ile, hibrit yapı arasında olacak.

Ama bu noktada şunun altını özellikle çizmek istiyoruz.

Özellikle Amerikalı bir çok havayolu şirketi, tek bir iş modeline takılıp kalmaktansa, uzun menzilli uçuşlar ve ABD iç hat pazarı için birbirinden ayrı yaklaşımlar geliştirmiş durumda.

Benzer stratejinin, dünyanın diğer bölgelerindeki premium hizmet sunan havayolu şirketleri tarafından da takip edilmesini bekliyoruz.

Uzun menzilde deneyim odaklı yaklaşımdan vazgeçmeden, kısa menzilde düşük maliyetli taşıyıcılarla mücadele etmenin yolu belki de buradan geçiyor.

Dolayısıyla, önümüzdeki yıllarda havayolu sektörünün, şimdiye nispeten çok daha renkli bir görünüme sahip olacağını tahmin ediyoruz.